Uitgebracht en nu verkrijgbaar bij
www.wwaow.com en stond daar meteen nummer één
[februari 2007].
Voor fragmenten uit het boek,
klik door via deze bladwijzer.
Eindelijk iemand die met het ouderwets verstand en met kennis
van zaken de dingen bij naam noemt! Dit boek is een godsgeschenk en een
werkelijke must voor elke opvoeder, leerkracht (zoals ik), maar ook vader of
moeder van een kind dat meestal zonder DSM-IV test door een erkende psycholoog
zomaar methylfenidaat voorgeschreven krijgt omwille van het gemak van onze
maatschappij.
Let wel, ik beken zeer schuldig zelf de fout te zijn ingegaan omdat ik zes jaar
geleden ook akkoord ging met het voorschrijven van rilatine voor mijn (naar zou
nadien blijken hoogbegaafde) zoon op vraag van 'school' terwijl we er thuis geen
problemen mee hadden. De dokter gaf meteen toe dat het "zeer eigenaardig was,
maar dat dit medicament normaal oppeppend was, maar net een rustgevend effect
had bij bepaalde 'drukke' kinderen". Toen ik ze naar de werking vroeg, gaf ze
toe dat de werking 'onbekend' was, maar dat het absoluut geen kwaad kon. Nu zes
jaar later, zijn de gevolgen ernstig te noemen, en nam ik uit liefde voor mijn
zoon de proef op de som en nam hetzelf. Het blijkt een waarlijk wondermiddel...
op korte termijn. Het verdoofde mijn zintuigen zodat ik defensief begon te
rijden (bijna een ongeval veroorzaakte; nadien merkte ik ook dat dit risico op
de bijsluiter zelf staat), en mij niet meer druk maakte in dringende zaken. Mijn
echtgenote zei me echter dat ik zo rustig en poeslief was (ja, eigenlijk deed ik
niets meer, zelfs niet meer communiceren). Tot ik zelf ook de DSM-IV variant
test voor volwassenen aflegde (Kooij & Buitelaar) en tegen mijn verwachting in
bleek dat ik geen aandachtstekort maar een aandachtsoverschot had, maar dat dit
in een DSM IV-test meestal ook als... ADHD scoort. Intussen had mijn zoon
hartritmestoornissen, zwartgallige dromen, verborgen destructieve neigingen en
raakt hij sociaal geïsoleerd en is zijn zelfbeheersing allesbehalve. Ook bij het
afnemen van zijn IQ-test door het professionele bureau Dilopsy te Gent door
erkende klinische psychologen, kwam ik tot een heel andere conclusie (zie dit
professionele rapport met vooral de eindopmerking zelf na op
http://florisvanbelle.be/iq.pdf).
Intussen had ik mij medisch ook al verdiept in de bijsluiters, ook die van
concerta, en in Nederland ook poolshoogte gaan nemen bij nieuwe onderzoeken naar
asperger, hoogbegaafdheid en was ook met de ADHD-cafés in contact gekomen.
Iedereen daar is tot de conclusie gekomen dat op korte termijn rilatine best wel
als antibiotica kan helpen, maar dat je een kind geen zelfbeheersing aanleert
door het verdovende middelen te geven.
Gaandeweg ontdekte ik de dossiers van sportlui die met hartstilstand doodvielen
(voetballertjes; lopers en jonge wielrenners), en die allemaal... vrijgesteld
waren van dopingcontrole omdat op de bijsluiter van hun concerta expliciet stond
dat het positief test bij dopingcontrole. Raar dat al die jonge sporters een
briefje hadden dat ze aan ADHD leiden (nu verandert dat in briefjes dat ze
depressieve neigingen hebben).
En dan komt dit goddelijke boek die de werkelijke jarenlange ervaringen
haarscherp toelicht. Want zelfs de motor achter de topverkoop van rilatine in
Vlaanderen, professor Danckaerts in Leuven (die de uitdrukking lanceerde in
Knack: "een kind geen rilatine geven is als een suikerziek kind zijn insuline
ontnemen", kon ik persoonlijk spreken over de rilatine van mijn zoon omdat de
kinderarts mijn bedenkingen niet meer kon weerleggen en volgens de bijsluiter
zwaar nalatig was geweest door noch de doses te herzien, noch mijn zoon op enig
moment ook medisch op te volgen. Opnieuw legde zij het hele oude prentje voor
van de zogezegde gaten in het brein, terwijl ik wel duidelijk door de zelf
genomen rilatine wist èn de bijsluiter dat rilatine wel degelijk o.a. het
formatio reticularis plat bombardeert (centrum dat instaat voor de snelheid van
de oogbewegingen, dus voor het actieve jachtgedrag dat ADHD-kinderen vertonen).
Dit boek staat vol van getuigenissen waar ik ten volle achter sta en die mij zo
vertrouwd overkomen, maar waarmee ik tegen de muren liep van een paar
vastgeroeste dokters die enkel kinderrechten en het gemak van ouders en de
school zien, maar niet beseffen dat ook wij niet vanzelf groot geworden zijn.
Men wil van alle kinderen brave kinderen maken, die mooi hetzelfde lijntje
volgen. Of zoals mijn dochtertje zegt die weigert van rilatine te nemen omdat ze
ziet wat het met haar broer heeft aangericht en hoeveel moeite die nu moet doen
om zichzelf te leren beheersen (om niet in de psychiatrie terecht te komen à 16
jaar): Het is zoals in de film The Incredibles, waarbij de slechterik op het
einde zegt: "En als iedereen dan uiteindelijk super is, dan zal er... niemand
meer super zijn."
Vooral het stuk "amfetamine is gevaarlijk voor sportlui, maar levensnoodzakelijk
voor een opkomende jeugd", vond ik zeer helder geschreven in dit boek en
begrijpbaar voor iedereen.
Vaders en moeders en alle mensen die denken dat ze met ADHD te maken hebben,
lees alstublieft dit boek en laat hier uw opmerking na.
Tot slot wou ik opmerken dat het niet alleen een kritiek is aan het adres van
overmedicatie van rilatine, maar dat het op het einde zeer zinvolle tips bevat
ook hoe het dan wel moet.
Ik zeg trouwens 'u' tegen de professionele ervaring van de schrijver van dit
boek, die zéér goed weet waarover hij schrijft, en als apotheker en programmeur
beter weet over welke gigantische medicijnenmarkt hij het heeft, èn over het
snelstgroeiende marktsegment.
Zelf kon ik intussen ook nazien dat rilatine van Novartis komt en concerta van
Johnson & Johnson. Novartis was zo eerlijk in haar contacten om zelf toe te
geven dat de verkoop van hun product in bijv. West-Vlaandern totaal buiten elke
proportie is, en dat ze vrezen dat dit verkeerd voorschrijven uiteindelijk zeer
negatief tegenover hun product zal uitdraaien omdat ze weten dat dit tot
ernstige incidenten kan leiden.
Beste mijnheer Haesbrouck, u verdient de prijs voor vrije meningsuiting van 2007
voor dit boek. Van mij verdient u zelfs de Nobelprijs VOOR geneeskunde, omdat
het nooit de bedoeling kan zijn om ADHD puur te remediëren, i.p.v. het te
aanvaarden en de kinderen zelf er te leren mee omgaan door zelfdiscipline i.p.v.
door ongebreidelde en door commerciële doeleinden ingegeven inname van
verdovende middelen (ADHD-medicijnen staan ècht op de lijst van individuele
verdovende middelen bij apothekers).
Super! Super! Super! of eigenlijk... triestig! triestig! triestig!
Met wellicht ook veel te actieve groeten van iemand die uit een gezin van elf
kinderen komt die tegenwoordig wellicht allemaal rilatine zouden voorgeschreven
krijgen,
VAN BELLE Jean Marc
Vrije beroeper maar ook lesgever 3de graad Technisch, Beroeps en Algemeen
secundair onderwijs Economie & Informatica; toezichthoudend
commissaris-rekenkundige van talloze sociale VZW's en OCMW-raadslid te Kortrijk;
secretaris van de Vlaamse JournalistenVereniging)
fiere papa van drie prachtige kinderen
Straatje 21
8510 BELLEGEM
tel. 056/25.25.20 - 0495/18.82.82
fax 056/25.25.18 - info@logocom.be
P.S.: Heb uw werk ook al aangeraden aan iemand die een scriptie moet maken over
ADHD en wat al te laks de teksten overnam van Cora De Vos over ADHD, een boekje
dat eigenlijk telkenmale heruitgegeven wordt en nog dateert van voor 2000 en
geen rekening houdt met de vervijfvoudiging van opnames in de psychiatrische
klinieken van rilatineslikkende jongeren op adolescentenleeftijd en met de
toenemende zelfmoorden (3 stuks in 2006 hier in een straal van 10 km van mijn
woonst alleen al, maar niemand durft het onderzoeken en het blijft... taboe).
Ook het aantal doden door 'hartritmestoornissen' stijgt spectaculair, maar wordt
niet verder onderzocht. Om concreet te zijn: Niemand van mijn echtgenotes
noch mijn eigen ascendenten had ooit enige hartprobleem, mijn zoon met zes jaar
rilatine kreeg na drie jaar... ernstige hartritmestoornissen (mijn twee dochters
hebben dat niet, maar slikken ook niet). Ik heb een videoclip hoe mijn zoon 's
nachts tremens kreeg, maar hij staat mij begrijpelijk niet toe dat ik het
publiceer. Ik kan het wel beschrijven: Hij ligt in bed en zoals een oud
peetje ligt hij af en toe te schokken en te beven vanaf de hartstreek, schouders
en vooral gezicht. Ook heb ik video's genomen tegen zijn zin als hij een
bepaald jaar (nadien gezien wellicht door de overdosis) wekelijks moest
overgeven omdat zijn maag overgevoelig werd voor alles en hij nooit een grote
maaltijd naeen meer kon verorberen, maar mocht hij overlijden of zelfmoord
plegen, dan breng ik al dit materiaal in breed en het groot op internet.
Hopelijk komt het zover niet, want na jaren discussie met mijn echtgenote, die
jammer genoeg therapeute is en nog jammerder genoeg lager op de hiërarchische
ladder staat dan de dokter die de rilatine en concerta door elkaar voorschrijft
aan mijn zoon, heb ik sinds zeer kort de beslissing genomen om de rilatine en concerta af te
nemen als ik ze ook maar zie (ik verkoop ze niet aan 2 EUR per pilletje in
school, nee, dat laat ik aan anderen over). Misschien kan ik het zelf
nemen als ik eens mijn Arabisch leer, omdat het zo'n moeilijke taal is? Ik hoop
dat het niet te laat is voor mijn lieve Floris want hij haalde maar 60% meer mèt
zes jaar rilatine, terwijl hij oorspronkelijk zonder rilatine een jaar hoger
werd gestopt... Is het toeval dat hoe hoger de lat wordt gelegd, hoe hoger
hij scoorde? En voor mensen die niet mee kunnen, wordt het aantal uren
studie en concentratie net opgedreven, maar ten koste van wat? Of bestaat er bij
rilatine alleen maar win/win-situaties? Ik geloof het niet MEER.
Paar
fragmenten uit het boek ADHD-medicatie, de medische blunder:
Volgende fragmenten zijn persoonlijk gekozen vanuit mijn
ervaringswereld, maar vond ik zeer frappant en gaven mij een zeer diep
schuldgevoel, omdat ik via eigen empirische ervaringen tot dezelfde conclusie
kwam, en het nu ook wetenschappelijk ècht begrijp:
 |
Blz. 69, hoofdstuk Amfetamine is gevaarlijk voor sportlui,
maar levensnoodzakelijk voor een opkomende jeugd:
"Kinderen die amfetamine voorgeschreven
krijgen, hebben een doktersattest, waarbij ze vrijgesteld zijn van
dopingcontroles. Die kinderen lijden aan een ziekte waardoor ze in het
onderstel deel van het klasgemiddelde presteren, of in de B-kern opgesteld
worden of minder sociaal overkomen op dansavonden."
Vergelijk dit inderdaad met de bijsluiter van bijv. Concerta die vermeldt dat
het positief tekent op... dopingcontroles (voila, niet vervolgd en
toegestaan). |
|
|
Blz. 123, hoofdstuk Wat bedoelt men met chemische
onevenwichten en stoffetjes, waarvan er geen genoeg zijn:
"Want voor 1987 was bekend dat
moleculen met een actieve phenylalkykaminegroep het zenuwstelsel kon
kapotmaken. (...) Die andere inzichten kwamen er na 1987. Vroeger draaide de
aarde om de zon, vanaf nu is dat helemaal niet meer zo zeker (zie verder)..."
Intussen is het ook bekend dat elk lichaam altijd
tekorten opbouwt en dat het voor organen net in hun natuur ligt daarmee te
leren omgaan (net zoals temperatuurwisselingen positief werken op weerstand;
overcondionering airco/verwarming is dus ook uit den boze). Uit het boek leid ik
duidelijk af dat de paramedische sector meer en meer wil dat alle kindjes
superkindjes worden, en daar haal ik graag het citaat bij van mijn
dochtertje uit de animatiefilm van The Incredibles waar 'de slechterik'
sadistisch uithaalt: "En als iedereen dan uiteindelijke super
wordt (door de slechterik)... dan zal niemand nog super zijn".
De verwijzing naar Goebbels op een bepaald moment vond ik wansmakelijk van
de auteur, maar als journalist beken ik dat er angstvallige gelijkenissen
optreden: Elk kind op elk moment chemisch in evenwicht met
alle medicatie die daarvoor nodig zal zijn: Rustig, oplettend, lerend wat
het systeem hen voorschrijft, de creatieve hersenhelft desnoods dodend, en zo
zullen wij de generatie van de laatste creatievelingen zijn... Binnen 100
jaar zal dan plots een boek uitkomen "Hoe we onze eigen cultuur ten dode
opschreven". Want dan zullen enkel nog excentrieke kunstenaars dit
durven beschrijven... |
|
|
Blz. 165, hoofdstuk Kinderen met hersenen als gaten:
"Op 27 september 2006 promoveert iemand
aan de Rijksuniversiteit Groningen met deze stelling: 'Er is geen
verband tussene executieve hersenfuncties en ADHD". Je kunt de
auteur niet verwijten van niet up to date te zijn, wat ik niet kan zeggen
van andere boekjes die steeds maar naïef en kritiekloos herhalen wat de farmaceutische industrie
hen voorschrijft. |
|
|
Blz. 204, hoofdstuk Waarden weg in de maatschappij:
"Wanneer de omgeving nu oordeelt dat
een individu anders evolueert door het wegvallen van
vroegere waarden, dan heeft dat individu chemische tekorten en chemische
onevenwichten. Het duurde 20 jaar voor men er kon achter komen dat die
tekorten en die onevenwichten eigenlijk gewoon maar tekorten aan cocaïne en
amfetaminederivaten bleken te zijn. Andere tekorten en onevenwichten zijn
nog steeds niet aantoonbaar".
|
Ook dit laatste fragement uit het boek was een enorme klap in
mijn gezicht, omdat ik persoonlijk akkoord ging om mijn zoon te 'normaliseren'
en akkoord ging met jarenlange rilatine. Dit terwijl ik nochtans mijn 'voorzichtig
huisvader te zijn' onderdrukte: Namelijk scpetisch te blijven tegenover een
wondermiddel met een onbekende werking. Pas na jarenlange opstapelende medische en vooral psychische problemen
besloot ik het op mezelf
uit te testen (is wettelijk verboden want dit is zelftoxicatie) en mij er zo grondig mogelijk in verdiepte. Ja, beste Fernand
Haesbrouck, uw klap in mijn gezicht was terecht: Ik heb mijn zoon drugs gegeven,
terwijl ik altijd dacht de grootste tegenstander van drugs te zijn en de
grootste voorstander te zijn van de
klassieke opvoedwaarden van een warm gezin. Ik zet een stap terug en hecht terug
een zeer grote
opvoedingswaarde aan discipline en zelfdiscipline (in het meeste
nog voor mezelf), ook al is dat niet de op korte termijn favorietste methode
tegenover mijn kinderen. Mea culpa, mea
culpa, mea maxima culpa. Wat kunnen wij volwassenen toch domme dingen doen en
dan nog beweren dat we het beste voorhebben met onze kinderen... Waarom zijn wij
steeds zo arrogant het beter te weten dan onze miljoenen voorouders van ons? Zij vertrouwden op de ervaring van
namen de kennis over van hun 'ouderwetse ouders' die echter nog een gezond en
vooral gatenloze verstand hadden! Of om met een boektitel van mijn klasgenoot Bart
Moeyaert (stadsdichter Antwerpen) te besluiten: Terug naar af en naar een
moderne mengvorm van de Spartaanse en Atheense opvoeding!
Voor de bovenkant van deze pagina en mijn persoonlijke boekbespreking:
klik hier of blader naar
omhoog.
Laatst bijgewerkt op 17/02/2007 te Bellegoed, Bellegem