31 mei 2005 - 8 juni 2005: 

In memoriam: Stefan Alleweireldt

Opnieuw een heldhaftige altruïstische redder van anderen zelf omgekomen...

Het is in onze maatschappij meestal nog steeds een woordelijk taboe: Zelfmoord.  Het is ook niet begrijpbaar voor mensen die zelf niet met zo'n idee spelen.  Maar het bewust drinken van een liter methanol is geen laffe zelfmoordpoging, het is een zeer krachtige en zeer pijnvolle daad van iemand die geen andere uitweg meer ziet en bewust kiest voor de laatste stap.  Wie Stefan gekend heeft uit o.a. Westouter of Poperinge of in de mis aanwezig was (zie hier het kaartje), die weet dat ook ik een zeer unieke vriend definitief kwijt ben die méér dan ik sociaal was, diplomatisch was, super-papa was, maar weet wellicht niet de pijn die hij geleden heeft.  Hij had op het einde vooral pijn dat het voor hem niet anders kon dan bewust eind mei 2005 zijn kinderen en zijn echtgenote te moeten achterlaten [een idee die ik wèl begrijp omdat ik filosofisch dezelfde idee koester, maar bij mij de expliciete vraag van mijn kinderen daaromtrent tot hogere leeftijd blijft primeren en mijn gewetensvolle taak duidelijk nog niet volbracht is].  Hij koos resoluut voor een korte poëzie-volle volta=wending=chûte, een ommeslag waarin iedereen hem zou blijven herinneren als een lichtbaken, en nog meer als een energierijke vuurtoren voor de achterblijvende levenden die dikwijls niet meer weten in welke richting ze verder door de opdoemende schemernis of duisternis moeten.

Uitzonderlijk voor de begrafenismis in de stijvolle maar veel te kleine Sint-Bertinuskerk van Poperinge, zag ik ook veel mannen die hun tranen niet konden bedwingen.  Toen ik trouwens Jens zag (die veel van Stefans zachtheid mee heeft en in wie ik altijd Stefan af en toe zal herkennen), werd trouwens ook mijn verdriet herhaaldelijk groter dan mijn zelfbeheersing (die ik anders nooit verlies).  Want uiteindelijk is dood de enige zekerheid, maar volgens mij ook het enige werkelijke verdriet als tegengewicht van het leven.  Ik was echter zeer blij dat de priester radicaal en persoonlijk in zijn misviering een zeer diepe dankbaarheid uitte tegenover Stefan in persoon, want niemand zal ooit weten op hoeveel vlakken en hoeveel mensen Stefan continu en zonder aflaten van energie geholpen heeft, uit de put gesleurd heeft, hoe hij in bressen gesprongen is om mensen eruit te halen, in sloten gesprongen is om drenkelingen te redden van verdrinking, hoeveel ziels- en erkenningsdorstigen hij gelaafd heeft, hoeveel steunende woorden hij steeds opnieuw om zich heen stuurde.  Als het met de computers op zijn werk niet goed ging en ik daar meer werk dan verwacht mee had in de startjaren van Ons Tehuis, bleef hij altijd na mèt mij, en communiceerde hij perfect met het thuisfront om zijn werk voor 200% te doen, en dat later bij thuiskomst te recuperen door ook voor daar dan weer 300% papa en voor 400% echtgenoot te zijn (Carine was ook zijn grootste bron van kracht en hij was haar bijsturingen dankbaar, oneindige dank van mij dus ook naar jou, Carine).  En door het feit dat hij altijd naast zijn ondergeschikten kwam zodat het gevoel van ondergeschiktheid eigenlijk niet bestond, kon hij dezen motiveren als geen ander.  En met een rare zinswending van ons beider kanten, wisten we dat we allebei rare vogels waren, die ons kompas, ons geweten gehoorzaamden en moesten gehoorzamen (hij las daarvoor ook veel boeken, terwijl ik die beïnvloeding net zoveel als mogelijk probeer te vermijden).

De vraag keert dan echter terug waarom dan net deze goede strijdende mensen aan hun eindpunt komen? 

Ik bedoel het niet hard, maar eigenlijk is dat vanzelfsprekend.  Deze mensen, die veel problemen van anderen oplossen, zijn dikwijls net te zacht, waardoor ze uiteindelijk door een kwalijke en vooral kwade golf zelf meegesleurd worden of door onrecht plots helemaal doorgesneden zijn.  Terwijl ze anderen uit het drijfzand trekken, kan het niet anders dan dat ze de een of andere dag plots zelf te diep wegzakken, en op een plaats staan waar niemand nog aan hèn kan.  Dat zo'n ultiem altruïstische mens op een bepaald moment, terwijl iedereen in een geluksroes bezig is met de door hem geredden te verzorgen,  dat op datzelfde moment niemand maar dan ook niemand opmerkt dat de niet opvallende, zichzelf wegcijferende redder achtergebleven is en dat hij het touw moet doorknippen waarmee hij de anderen gered heeft, om zelf te verdwijnen.

Maar verdwijnen is hier zeker niet het juiste woord.  Elke persoon waarvoor hij opkwam, zal zeer dikwijls in de richting kijken waar het touw geknakt is, waar hij plots verzwolgen werd. 

En dan komt het terug neer op de woorden die mijn oudste zoon mij leerde toen hij nog maar zo'n twee of drie jaar oud was (hij sprak al van kleinsaf vloeiend) en weer eens niet kon slapen (hij sliep toen maar een paar uurtjes per nacht en anders niet):

"Papa, nu weet ik wanneer iemand echt dood is...."   en keek naar mij om te kijken of ik wel luisterde.   Ik schrok inderdaad van zijn wending, en vestigde zelf vermoeid terug mijn volle concentratie op mijn zoontje n keek hem diep in de profeet-Jezus-geworden-ogen op dat moment.  Dan antwoordde hij:
"Als er niemand meer is die aan hem denkt!".  Hij bekeek mij en ik voelde door de shock mijn verdwenen kindsgeloof in ijltempo regeneren en besefte dat dit jonge kind mij het zuiverste van het zuiverste leerde wat ik al meer dan 30 jaren verloren had.  "Je hebt volstrekt gelijk.", gaf ik deemoedig toe.
Daarna viel florisje zelf als een steen en ook gerustgesteld in een diepe slaap.  Ik wist toen ook meteen waarom hij, net als Stefan, net als mij, net zoals andere Don Quichottes, met vragen zat die niemand anders begrijpt, en waarvan ook hij wellicht nog zal moeten leren dat ze blijvend op onbegrip en oppervlakkige antwoorden zullen stuiten.  En hierbij heb ik ook als papa geen enkele garantie hoe  lang hij het in deze wereld later zal volhouden met zijn idealisme en puurheid, en dat is dan het tegengewicht van het diepe geluk zo'n prachtige kinderen te hebben.  Omgekeerd ook is dit nu precies en wellicht het echte verdriet van Jens, Brent en Febe om zo'n prachtige papa te hebben (ik geloof niet in verleden tijd zolang zij zelf nog leven, ze hoeven slechts in zichzelf te luisteren).  Zo hoog als het geluk is, zo diep is het verdriet dat daar uiteindelijk bij hoort.  Ik hoop dat ze later soms in absolute stilte in zichzelf, bijvoorbeeld bij een avondwandeling alleen aan de zee (ook en vooral als ze oud zullen zijn), misschien plots gaan beseffen dat deze twee uitersten van hoogte en diepte zelfs nauwgezet aan elkaar hangen en bij elkaar horen, dat dit ze op cirkelomtrek bij elkaar komen en geen tegenstelling zijn.  Dat ze in hun diepste verdriet, terug weer intens met hun papa samen zullen zijn en dat ze daarin plots zeer gelukkig zullen zijn.  Misschien dat ze ooit begrijpen wat ik hiermee bedoel, maar het is deze idee die in de laatste minuten zo'n bewuste daad kleuren en de materie terug doen opgaan in de allesomvattende energie, in de allesomvattende leegte en eigenlijk de rust geven die wij niet kennen.

Toen ik het vernam, had ik eerst ook schuldgevoelens, gewoon omdat ik de week ervoor, toen ik van Brugge naar Bellegem reed, niet speciaal doorgereden was naar de streek van Ieper, om de communicatiemuur met Stefan open te breken met een zware voorhamer.  Maar dat zou niets, niets veranderd hebben, behalve misschien dat er wat uitstel zou geweest zijn.  Bovendien gebiedt de eerlijkheid mij toe te geven, dat ik hem al lang begrijp en het eigenlijk al wist.  Want ook ik weet dat dit het ultieme rustpunt is voor altruïstische mensen, al zal het strikt persoonlijke nooit kenbaar zijn en geheim blijven (moet ook).  Niemand stond in de schoenen van Stefan, en hij heeft al meer gedaan voor anderen dan de meesten in hun hele leven ooit zullen doen.  Maar hij vraagt ons bovenal geen schuldgevoelens te hebben, toch zeker niet van zijn naasten die hij liefhad omdat deze naasten net zelf ook eerst aan anderen denken zoals hem (de egoïsten zouden zich beter eens vragen stellen, maar die zullen dit toch ook weer niet lezen en nog minder begrjipen; het kwade ontstaat trouwens puur uit het ontbreken van goede wil, dus gemakzucht-luiheid-disciplinegebrek).  Maar wat hij wel vraagt aan elk van ons is dat elkeen zijn steentje blijft bijdragen in het behoud van onze cultuur, dat elkeen zich sociaal engageert en probeert de wereld te verbeteren vanuit de kernwaarde van het gezin, vanuit de ouder- en kinderliefde en daarin zijn best doet en luistert.  Ik kan wellicht niet beter dan hier gewoon te verwijzen naar art. 16, ten derde, van de Universele Rechten van de Mens (1948, dacht ik, van voor zijn geboorte): "Het gezin is het natuurlijk en fundamenteel bestanddeel van de maatschappij en heeft recht op bescherming vanwege de maatschappij en vanwege de Staat."  Als we niet willen treuren, moeten we ons verdriet in dit positieve standpunt stoppen en de richting van het leven respecteren, ook en eigenlijk net vooral voor hem, Stefan Alleweireldt, met de even betekenisvolle familienaam.

Stefan, je hebt nu eindelijk de rust die je verdient.  Dat het hard zal zijn voor die die achterblijven, en dat ik jou zal blijven missen tot op het punt dat mijn rustpunt komt, staat meer dan vast.  Maar ik denk dat het toch ook hier op zijn plaats staat om jou individueel te danken voor de invloed die je had op mijn levensweg, en de afslagen die je mee hebt bepaald daarin, en vooral voor de stukken route die we samen vechtend voor eerlijkheid en oprechtheid hebben afgelegd, en die méér dan de moeite waren.   Dank je, dank je, dank je!

Ik hoop dat men bij Sabam niet boos is voor het achtergrondsliedje dat ik 3 X op deze pagina laat spelen en met 30 seconden pauze ervoor (duur om deze tekst rustig op te nemen; druk <ESC> in Explorer als dit je stoort, Opera-browser kan nog geen .MP3 afspelen).  Maar het liedje werd voor anti-piraterij in mono gezet en in zeer lage mp3-kwaliteit, en ik denk dat ik hier een uitzondering mocht maken voor een unieke mens als Stefan.   De tekst volgt onderaan.  Hoewel hij een zeer brede muzieksmaak had en muzikaal ook ten zeerste begaafd en bezielend was, weet ik dat hij dit liedje ook inhoudelijk apprecieerde en dat ik het in zijn naam hier als afscheidsboodschap mag uitdragen.

Jean Marc VAN BELLE (Boekhouder-Fiscalist-Handelaar)
Loquendi Libertatem Custodiamus, opgemaakt te Bellegoed, Bellegem op 8 juni 2005