27 maart 2009, achterhouden zoveelste keer een van de drie kinderen door de moeder (wordt bij zoveelste proces-verbaal gevoegd op hoederecht, pardon hoedekrom):
Lentevrijdag, het weekend in aantocht, wow zeg...
kwart voor drie en joepie
zeg
met mijn moto rij ik vliegend weg
naar de allereerste school van drie
met de zon die ik zo zuiver en zo helder zie
drie uur joepie daar is school met nummer een
hier vliegt mijn jongste naar mij toe alleen
stientje springt mij zomaar op de schoot
en ik wurg haar meteen ook bijna dood
ik smijt ze op mijn schouder
want wij voelen ons niet ouder
en zij gilt jij bent papa-paard!
Mijn teugels vind ik in jouw baard!
kwart na drie stop ik even want dit is raar
Is de school van nummer twee vervroegd al klaar?
Twee leerlingen vertellen ons alras
dat marieke toch naar haar moeder was
omdat vandaag de bel al vroeger ging
nee, ik wist weer niets van dat examen-ding
Awel, dan keren wij op 't normale uur terug
want eerst om broer maar met de moto, vlug
drie en half, we zweven langs de zwoele weg
en
bollen grollend langs een lange heg
waaiewindje maar mn moto danst daar om
stientje roept en giechelt langs de intercom
hier komt het weekend vrij zijn wij
om te zwemmen, schaatsen, allebei
.... [info:
thuis gekomen, wissel ik de moto normaal voor de auto om dan de andere twee op
te halen, de drie scholen, BAMO, Sint-Paulus, Don Bosco zijn een gevolg van een eenzijdige wijziging door de
moeder nadat ze zelf de woning verliet op 11/11/2004 met meename van de
volledige inboedel]
drie uur vijf en dertig
biebiep oh nee 't en is nie waar!
want als moeder sms't vilegt alles door elkaar
“marieke heeft buikgriep en blijft dit weekend hier”
dus gedaan met onze leute en zwaar gezwier
verdomme, dit is al de ontelbaarste keer
dat zij de baas speelt zonder meer
die vrouw die zegt dat zij kindjes graag ziet
vergeet hun pijn van toen zij de papa verliet
is die vrouw de enige die hier nog die telt?
en ik maar goed voor zaadjes en geld?
...
kwart voor vier in school nummer drie
wacht ik somber tot ik mijn jongen zie
terwijl ik vertel wordt hij mak en dwee
zij blik verraadt: 't valt hem niet mee
hij haat dit vervloekte vuil spel
met alleen kommer en puur gekwel
vier uur in de auto met nog één kind tekort
maar vol angst dat dit weer ‘ons’ weekend niet wordt
toch rijden we door naar school nummer twee
maar daar valt alleen de leegte laag mee
voor mij blijft het keihard ‘het is allen of geen’
en dus keer ik de auto heel kort en gemeen
kwart na vier en alles wordt kil
broem en dan stop elk wieltje valt stil
mijn jongste wurgt mij helemaal dood
maar floris gedraagt zich kranig groot
wat haat ik diep dit volwassen vuil spel
ze afzetten is ook kwammer en puur gekwel
ik duw hen saam terug naar hun moe
al ben ik dit spelletje al jaren moe
haat en liefde, dat geeft een klop
maar nee, er zit echt niets anders op
vier uur dertig stop
ik wil roepen
mannen zijn zo agressief
ik wil wenen
mannen chanteren met gevoel
ik wil recht
maar moeders voelen zich te krom gedaan
ik wil mijn kinderen
maar ze moeten ziek bij mama zijn
in mijn gebroken hart,
steekt de zoveelste dolk
maar bloeden en pijn ken ik al lang niet meer
mijn pantser werkt uitstekend
...
gescheiden ouders zijn monsters...
de ergste monsters die kinderen zich kunnen inbeelden
hoe werkt het pantser van mijn kinderen?
VAN BELLE Jean Marc, een monsterachtige papa
voor floris (16), stientje (7) en vooral voor marieke (13) -
Zorg goed voor elkaar dit weekend!
PS: Voor wie poezie beter
begrijpt, vind je bepaalde opmerkingen die verder gaan de klassieke vertaling op
op deze link.
Hoewel het is levensgevaarlijk tegenwoordig te zeggen 'Tengo la camisa negra'...