...herbie rides again...

Spelen met Herbie?  Klik hier! - screensaver hier (virusvrije .exe)

Op zaterdag 07/05/06 gaan we samen in een testrest, na het afregelen van de motor (klik hier voor een low-res videoclip en geluid), naar het 1302-standbeeld van Kortrijk, omdat daar een video-opname moet gebeuren voor een politieke partij en ik besluit te helpen met de 'Samson' (dat is die grote wollige microfoon die gebruikt wordt bij video-opnames).  De cameraman in kwestie moet daarna naar het station van Wervik voor zijn volgende afspraak, en omdat het nogal moeilijk is om uitleggen en Herbie alweer staat te springen, ga ik akkoord om met hem voor te rijden tot in Wervik zelf.  Herbie wist blijkbaar van meer dan ik, want de eerste testrit met Herbie zou meteen het begin van een eigenaardige dag worden (soort zoekt soort?). Ik vertel het hierna vrij gedetailleerd.

• Ik rij via de R8 (ring rond Kortrijk) en via de 2de afrit Menen naar Wervik/Komen (je weet wel, die weg die door Vlaanderen moest aangelegd worden omdat de Waalse PS-politici de koppeling Komen-E17 koppelden aan de opening van de autostrade tussen Kortrijk en Doornik, hoewel die daar al 19 jaar lag als Bellegems en Rollegems speelplein en die nochtans al met 'autostrade-kilometer-compensaties' was aangelegd).  En zeer bizar, waar ik te Wervik links naar het centrum moet afslaan, leidt Herbie mij even af en rijdt toch wel rechtdoor.  Geen probleem, denk ik, en na de spoorwegovergang, beveel ik Herbie mooi naar het centrum te rijden.  Voorbij de taalbrug tussen Wervik en Wervicq (nog zoiets speciaals), ga ik in de terecht genoemde Vlamingenstraat over de 'plaatse/Sint-Maartensplein' (mag daar niet rechts) en vraag daar veiligheidshalve door het raampje in het Nederlands nog eens de weg en omdat Herbie al genoeg kuren had (zo'n beetje springen in eerste versnelling, weet je wel).  "La deuxième immédiatement à droite" is het prompte antwoord op mijn Nederlandse vraag.  Het verrast me dat het zo'n scherpe bocht is, maar ja, Herbie vindt zo'n bochten net extra leuk als 'klein kolderig kevertje'.  Tot ik zie dat ik weer op de eenrichtingsstraat uit kom richting Vlamingenstraat ter hoogte van domein Oosthove en daar temidden een hele boel kinderen en een aantal gehandicapten uit zowel Moeskroen, Torhout, Ieper, Roeselare als dichtere omgeving kom.  Blijkbaar heeft Herbie mij naar de jaarlijkse TwoRaidersRun gebracht.  En ja, hoor ze beginnen te roepen 'Herbie - Herbie' (het verrast me hoe gekend en geliefd hij hier overal is) en blijkbaar is er een politie-verordering voor oldtimers om de oprit op te rijden...  Ik probeer uit te leggen dat ik een cameraman naar het station van Wervik leid, maar pas nadat ik plechtig beloof terug te keren, laten ze mij dat uitvoeren.

• Ik keer inderdaad terug en ben daar omstreeks 12.00 h.  Blijkbaar is er hier een oldtimersmeeting die NIET op 'het lijstje' staat [een lijstje dat alle technische oldtimersfanaten in hun wagen liggen hebben en dient om altijd in orde te zijn met de wetgeving, je begrijpt wel, met zo'n nummerplaat moet je altijd onderweg zijn naar een beurs, mag je geen boodschappen met je auto doen in een winkelshopping centrum en mag je terecht ook 's nachts niet rijden omdat er misbruik gebeurt door mensen die daarnaast geen gewone nummerplaat en bijhorende duurdere autoverzekering betalen - zie deze link van het ministerie ook voor info over Oldtimer-inschrijvingen]. Herbie brengt me al meteen in tijdsproblemen. Een van de gehandicaptenjongens uit Tordale 'reserveert' Herbie en Herbie keurt dit blijkbaar al toeterend meteen goed.  Ik heb eigenlijk geen tijd, maar behoor tot de groep hardwerkenden die altijd 'tijd maken'.  Bovendien vind ik filosofisch niet slecht dat ik weer herinnerd wordt aan de tijd dat mijn lieve echtgenote veerle ook toverde met de gehandicapten uit de Engelbewaarder tijdens ons eerste huwelijksjaar 1989 en vind ik dat ik consequent moet zijn om menselijke waarden boven alle materiële waarden te plaatsen, hoewel beide waarden niettemin aan elkaar verkleefd zijn (net zoals vrijheid van meningsuiting en geloofsvrijheid in het westen ook een en dezelfde basisdemocratische waarde vormen maar dit voor bepaalde moslimlanden moeilijk begrijpbaar is en wellicht omdat zij enkel de problemen zien van onze open maatschappij en angst hebben voor de moeilijke overgang naar een vrije markteconomie of democratie - hier verdwijnt de democratie trouwens).  Laat me echter meteen met een paar fotootjes van bij het vertrek starten.

			foto's hierna van bij de rustplaats (voor oldtimers geen roestplaats...)

• Van de rit in Frankrijk en naar de 'Mont Noir' in de 'monts de Flandres' moet ik zeggen dat het voortreffelijk verliep en het werkelijk een parcours was waar ik met volle teugen van genoot, op een bepaald incidentje na:

• Het is niet aan de foto's hierboven te merken, maar eigenlijk was het een enorm lange colonne waarbij de oldtimers overtroffen werden door het aantal site-cars ('sietekaars' zegt mijn moeder altijd) en de grote trucs.  Daarnaast waren er ook zeer veel bekwame motards die het convooi in goede banen moest leiden/lijden (wat in Frankrijk minder vanzelfsprekend is dan Vlaanderen omwille van het rijgedrag van sommingen, ik ben zelf motard en weet dat je aan Fransmannen en Fransvrouwen altijd moet uitleggen dat het voor gehandicapten is, waarna ze dan meestal wel begrip kunnen opbrengen voor het afzetten van de straten, want oldtimers zijn meestal beestjes die van een rustig tempo houden en liefst bij elkaar blijven). 

• Net voor de rustplaats, zie ik in de verte een vrouwelijke motard (met zeer lieve oortjes bovenop haar helm) alleen staan voor een wagen die echt tegen haar aan rijdt om door te gaan.  We schuiven op dat moment zeer traag aan omdat we rechts een klein baantje in moeten, en voor mij staan nog zeker een achttal wagens die aanschuiven.  Het verrast mij dat niemand uitspringt omdat daar duidelijk iets misloopt.  Ik moet geen seconde nadenken, vlieg met Herbie over het linker rijvak en terwijl ik dat doe zie ik al dat die zware Franse chauffeur al uitgestapt is en ze zonder verwittiging eerst tegen haar hoofd hardhandig duwt, en omdat het geen effect heeft en hij zijn zelfbeheersing verliest vervolgens driemaal hardhandig mept tegen het hoofd.  Nadat Hierbie met gierende banden de linkerzijde blokkeert, spring ik (met gele T-shirt met korte mouwen) uit de wagen en plaats mij onmiddellijk tussen de motarde (vrouwelijk) en hem, waarna deze onmiddellijk  achteruit deinst tot bij zijn autodeur. Hij tiert in het Frans dat hij de politie gaat bellen en ik vraag hem dat met aandrang ook te doen.  Dan reageert hij terug verbaal "Où est votre permission? Vous ne pouvez pas blocquer la route; j'ai noté votre immatriculation; je vais appeler la police" en ik antwoord hem rustig in het Frans dat het een jaarlijkse, officieel aangevraagde manifestatie is, aangevraagd en dat de toestemming bij de laatste wagen en bij de wegkapitein is maar dat wij geen honderd vergunningen hebben om per begeleidende moto af te geven.  Ik dring er bovendien meteen op aan dat hij de politie effectief belt zodat ik zelf echter klacht kan indienen wegens slagen en verwondingen en dat hij bij de Franse politie daar zelf niet goed zal vanaf komen, want dat ik het Franse standpunt in verkeersagressie duidelijk beter dan hem ken [die meteen wel de verhouding zal inschatten gezien de kleinere gestalte van de motarde en haar niettemin volgens mij toch schattige uitzicht door die oortjes].  Hij voelt de wending duidelijk en verweert zich vervolgens door de waarheid om te draaien in een leugen met "elle a agressé ma voiture et c'est elle qui m'a frappé fortement. Plusieurs fois".  Ik licht toe dat er talloze getuigen zijn en dat hij hier niet licht zal vanaf komen.  Nu komt een mevrouw van een andere wagen die ook dwars op de weg staat tussen en die zegt dat ze 'een dringende afspraak heeft' maar omdat ze niet verduidelijkt en mij niet wil antwoorden of dat een medisch geval is, is het ook haar van mij niet toegestaan de colonne om veiligheidsredenen te kruisen (de camions volgen namelijk en de baan is hier te smal, bovendien moeten net op dit punt hier allemaal inslaan en dus een ruime bocht nemen).  Bovendien vraag ik die mevrouw of zij misschien ook mijnheer wil beschermen in zijn leugen dat hij zou geslagen hebben i.p.v. hemzelf, waarna ze het hoofd afkeert en terugkeert naar haar wagen.

• Intussen hebben de motards en iemand van een camion die ook al getuige was van het geweld al een andere motard verwittigd. Want een betere groepsgeest dan tussen motards bestaat er wellicht niet (ben zelf reguliere moto-rijder en heb ook al de B-H-V-manifestatie in 2005 helpen begeleiden).  Ik ben blij dat ik eindelijk steun krijg in deze verhitte situatie door de verwittigde motard die teruggekeerd is met zijn moto en die vraagt mij of het klopt dat het meisje geslagen werd. Ik antwoord bevestigend, de motard gaat recht op de uitgestapte man af en vraagt heel kort maar in even vloeiend Frans of hij zijn vrouw geslagen heeft en of die het leuk vindt om zwakkeren te slaan en aan te vallen.  Ik kan me met het wenende en toch lichtjes geshockeerde meisje alleen bezig houden en vraag eerst of zij zich nog in staat voelt om met de moto verder te rijden, of dat ze liever heeft dat ik iemand haal om over te nemen.

• Voor ze met de moto terug vertrekt, vraag ik nogmaals of ze zeker in orde is en of ze pijn heeft.  Daar het meevalt en ik ook zie dat de afsluitende ziekenwagen ter hoogte komt (maar evenmin uitstapt noch ingrijpt), keer ik terug naar Herbie en doe teken om terug in te voegen in het laatste stukje van de kolonne.  Bij het invoegen zie ik dat ook de agressieve chauffeur blijkbaar terug in zijn wagen zit en zich verder koest houdt.

• Blijkbaar is het altijd voldoende dat een heethoofd voor problemen zorgt, en vergt het veel, zeer veel moed om daar altijd rustig bij te blijven.  Bovendien is dit een zeer hybride groep en vormt dat nog een bijkomend probleem (ook kan een oldtimer eens in panne vallen of even oververhit raken) en moeten de motards zich ook aan de regels houden terwijl ze niettemin wel duidelijk de straten echt moeten afsluiten of dat het anders in een werkelijke chaos ontaart (verschillende malen maakte ik het mee dat Franse wagens zich er zich toch tussen schoven en dan is het niet altijd meer evident om de weg verder te volgen en het zijn eigenlijk vooral deze Franse wagens die soms het aanschouwend publiek in gevaar brachten; bovendien waren er dan wagens die voor het rode licht stopten, zodat de kolonne weer afgebroken raakte).  Het meest ontgoochelende vond ik echter dat er niemand anders was dan Herbie die zich onmiddellijk moeide met de zaak, want zoals steeds geldt: Elke seconde dat er in zo'n gevallen gewacht wordt, wordt de schade erger en ging de chauffeur ze zeker tegen de grond geslagen hebben, waarna de bijkomende motard ook zijn beheersing zou verloren hebben en evenredig zou gereageerd hebben.

• Dit euvel mag in elk geval echter niet de ambiance verminderen die we hadden tijdens de route.

• Toen ik terugkwam had mijn (mentaal gehandicapte) bijrijder trouwens zeer duidelijk ook alles gezien en trilde ook hij van woede en bazelde "mag nie sloan godverdomme" en die taal verraste me toch omdat hij tot op dat moment heel de tijd bovenmatig lief bezig was van 'lieve Herbie, aaike, aaike' en zelfs op zijn mondharmonica had zitten spelen voor Herbie.  Intussen had hij mij ook al verteld dat zijn mama dood was (en ook zijn papa, als ik het goed begreep) en dat hij zeer graag naar de kapper ging.  Terwijl Herbie reed had ik hem intussen ook al wat bijgeknipt omdat ik een schaar mee had.  Hij vroeg slechts eenmaal om Herbie over de auto voor ons te laten springen, maar toen zei ik dat Herbie dat niet deed omdat hier alleen maar lieve mensen waren (wellicht had hij wel gemerkt dat Herbie in voorgaande euvel wel de acceleratiekracht had), en had hij wel heel de tijd zitten op de tuuter duwen als er mensen waren, maar deze namen dat duidelijk niet kwalijk en zelf merkte hij ook dat de mensen dan nog meer naar hem begonnen te zwaaien.

• De terugweg verliep nog drukker en wat was ik blij dat we Bailleul aandeden.  Niet dat ik het dorpje zo enorm mooi vind, maar mijn naam is Van Belle en hoewel ik daarom naar Bellegem kwam wonen (subliem droomideetje van mijn echtgenote in vorige eeuw) en daar ook zou willen sterven, komen 'de' Van Belles natuurlijk eigenlijk van 'Belle' = Bailleul.  Maar daar en over de talloze Vlaamse vlagjes die ze daar nog steeds publiek koesteren, ga ik het hier niet hebben, op het feit na dat er daar kermis was en Herbie toeterde en met zijn lichtjes pinkte naar al de kindjes en ook wat op en neer huppelde in eerste van blijheid (met mijn collega bijrijder die al even zot deed, natuurlijk - over mezelf gaan we maar zwijgen). Herbie is geen echte familie, maar zijn volledige naam is toch 'Herbie Van Bolleke' en dat ligt er toch dichtbij...

• Voor het avondeten kon ik niet lang meer blijven, maar ik zette me toch nog wat bij de groep van Tordale (dacht ik toch, want hoewel ik de hele tijd met hen babbelde, heb ik eigenlijk nooit hun naam, en zij ook nooit mijn naam gevraagd, dat doet er ook niet toe) en bediende hen nog van koffie omdat ze in het midden van de tafels slecht en moeilijk bereikbaar zaten, en nam nog van iedereen afscheid.  Ik bedankte ook expliciet nog eens te organisator Jean-Luc Masureel voor de puike organisatie en beloofde hem mijn coördinaten mede te delen mochten er getuigen nodig zijn voor het vermelde incident of voor volgend jaar.

• Toen ik daarna 's avonds terug thuis kwam en al het gemiste werk moest inhalen, besefte ik echter de werkelijke reden waarom Herbie me daar naar toe gebracht had.  Ik had aan de middagtafel ook een gesprek gehad met een al 75-jarige moeder van vier kinderen, waarvan twee mentaal gehandicapt waren [ik vertelde haar dat mijn moeder ook 75 jaar is maar zelf zegt het geluk gehad te hebben 11 zeer gezonde kinderen te hebben met de leuke namen Marie-Jeanne, Marie-Claire, Jean Philippe, Jean Louis, Jean Marc = ikke, Jean Claude, Jean Paul, Jean Luc, Marie-Rose, Jean Marie en Jean Pierre Van Belle waardoor wij zelf ook veel grotere mogelijkheden kregen]. Haar man was ze al zeven jaar kwijt en niettemin zag deze zwaar beproefde vrouw er zeer goed en zelfs volgens mij zeer mooi uit (vooral de diepte van ogen en de be-leefd-heid die ze uitstralen, beïnvloeden mij sterk).  Tijdens het gesprek met haar leerde ik al snel dat ze het niettemin zeer zwaar had en dat er vooral met haar niets mocht gebeuren, want dat ze zich erg zorgen maakte voor als zij zou 'uitvallen'.  Lees: Zorgen maakte in de plaats van haar links zittende (en goed en smakelijk etende) 36-jarige dochter en rechts zittende 34-jarige zoon.  Haar 34-jarige zoon vertrekt elke morgen na 8.00 h naar Oostnieuwkerke en keert elke dag terug omstreeks 17.00 h. Deze is 'voldoende gehandicapt' (sorry voor de uitdrukking, maar het is zo) om na haar dood wellicht opgenomen te worden, maar haar dochter niet.  De twee andere kinderen zien het zelf niet goed zitten om ze op te nemen.  Het toont een heel andere wereld dan de wereld waarin wij leven en doet me telkenmale denken aan de zin die mijn vriendin barbara verlies mij ooit schreef toen zij nog klein was: "Een gezonde mens heeft duizend wensen. Een zieke mens... slechts één".  Het toont ook dat in onze maatschappij veel verborgen ellende is, en dat dikwijls de 'goede, brave mensen' uitvallen en zwarte sneeuw zien.  Het antwoord van iemand anders op een bepaald moment "dat gelukkig onze maatschappij al zo'n mensen goed opvangt" sneed mij door het hart, maar hopelijk heeft die mevrouw dat niet zo aangevoeld.  Want ik ben ervan overtuigd dat ik als gezonde mens nooit zal begrijpen wat het is om ziek te zijn, om gehandicapt te zijn, laat staan wat het is om een gehandicapt kind te hebben.  Herbie heeft me gedwongen mijn plicht op te nemen als daar om gevraagd wordt. En niet met grootse daden voor de mensheid, maar met een simpele en bewuste tijdscreatie, met het bewust verliezen van tijd.  Heel mijn kennisopbouw is wellicht gebaseerd op de talloze momenten in mijn leven, waarin ik mijn 'kostbare' tijd verloor door te babbelen met mensen - vooral met oudere mensen - en door te spelen met kinderen - vooral met kleinere kinderen.

• De problemen die veel 'onverdraagzamen' en leeftijdsgenoten van mij hebben, durf ik dus zeer gering te noemen.  En wellicht kan zo'n simpel klein wagentje als Herbie wellicht nog veel mensen duidelijk willen maken dat het belangrijk is om een lach en vreugde te brengen op de mond van mentaal en motorisch gehandicapten, van kinderen, maar ook van onszelf.  In dat opzicht dank ik uitzonderlijk ALLE aanwezigen èn de inrichters en hun vrijwillige helpers voor het organiseren van deze Two Raiders Run.  Hopelijk zetten Herbie, de andere oldtimers, de truc-chauffeurs en de plichtsbewuste motards elk op hun eigen manier en in hun eigen leefwereld ook veel 'zieke volwassenen' terug op het juiste spoor.  En daarvoor bedank ik eigenlijk alleen de gehandicapten zelf voor wie we het deden en die wellicht elke chauffeur hun eigen boodschap brachten.  Ik stond verrast dat - als je je verstand loslaat om ècht te luisteren naar hen - ze zoveel te vertellen hebben. Zelfs al vertellen ze tienmaal hetzelfde (is ook nodig, want anders had ik het niet begrepen; als normale mensen mij driemaal iets vertellend dan baal ik daarvan, hier vond ik dat ik het nog niet goed begrepen had).

• Slotdank en bericht aan Jean-Luc Masereel: Doe zo voort!  Hopelijk ontvoert Herbie mij volgend jaar weer naar jullie! De uren die ik bij jullie verloor, zijn een  prachtige morele aanwinst.

Vanwege Herbie en zijn gelegenheidschauffeur op zaterdag 06/05/06.

VAN BELLE Jean Marc, Bellegoed, Bellegem, eerste opmaak: 07/05/06 (voor de geïnteresseerden, mijn poëzie staat op de pagina http://logocom.be/poezie).

Technisch & Addenda

• Iemand deelde mij deze toffe site mee van Herbie (wel Engelstalig): http://stephensherbie.com/.

• Als u als lezer via google op deze pagina gekomen bent, en zelf met een oldtimer rijdt, contacteer dan ook eens uw verzekeraar voor een uitgebreid gesprek en juist advies van wat mag en niet mag.  Zelf heb ik een uitmuntende verzekeraar waarmee ik eens mag serieus discussiëren en correct blijft, en ook op dit vlak mij een zeer nauwkeurige kostentabelletje gaf over de mogelijke gebruikswijzen: Luc Devlamynck van www.dvl.be (Zwevegem).  Voorkomen is altijd beter dan genezen, en elke chauffeur moet goed weten welke risico's hij loopt en welke er gedekt zijn.

• Een zeer goede kalender voor de meeste evenementen vindt u op de link van de Belgische Federatie voor Oude Voertuigen, zijnde de link http://www.bfov.be/search/display_all.php.  Dit is het lijstje trouwens dat ook altijd in mijn wagen ligt, maar waar de meeting Two Raiders Run niet in stond.