wraakvol verzoekschrift vernietigd

hoor eens even aan
wat hier nu werd gedaan
dit is Belgisch ja zowaar
niet Vlaams, vergeet het maar

zonder tegenspraak doet één dag
wat een totalitaire staat niet mag
langs leugen-laster voor grootgeldbejag
steelt men drie kindjes in één slag

55 dagen papa zonder kind
zijn wrange vragen in de wind
geen papa kan daar tegen
zo'n zaken worden stil verzwegen

55 dagen moederlief de dief
die geestig engt: 'ik alleen heb lief'
zo'n leugen duwt een scherpe dolk
een verdronken gedraaide kolk

55 dagen papa heel alleen
maar ook 3 kindjes in geween
egoïsme op en top gedreven
tot Belgisch super-recht verheven

55 dagen door vuur gevulde vragen
waarin een papa zichzelf moet dragen
waarin vaderliefde wordt versmoord
en door niemand wordt gehoord

55 dagen om juridisch recht te maken
wat haar leugen in één dag mocht kraken
maar deze papa deed zoals het moet
een echte papa maakt altijd alles goed

zoals hun navelstreng de eerste dag
sneed ik ook dit eenzijdig vonnis van rond de nek van mijn kinderen door

met dank aan alle mensen die hieraan meehielpen
leve het goede en nogmaals is bewezen dat het goede ALTIJD overwint!

VAN BELLE Jean Marc, fiere papa van drie gekwetste kindjes
Straatje 21, Bellegoed, Bellegem

P.S.: Voor de argeloze lezer, iets meer uitleg hieronder

Op 11 november 2004 vertrok mijn echtgenote met de drie kinderen en de hele inboedel weg terug bij haar moeder.  Ik wou niet terug vechten, omdat een huwelijksbelofte in mijn ogen nu eenmaal een belofte blijft.  Met een fictief inkomen en valse psychologische attesten, werd ik in Kortgeding te Kortrijk financieel gelyncht met een vonnis dat ik zowel alle schulden (we hadden nog maar net een nieuwbouw gezet; deels kantoor deels woning).  Van een papa die nooit een weekend werkte en als hoogste waarde mijn gezin had, werd ik plots beticht de ergste papa te zijn die een mens zich kon indenken.  Mijn kinderen wilden zelf getuigen, maar werden uit de rechtbank weggezonden.  Na heel wat weekends waarin ik de kinderen intussen toch NIET kreeg en mijn echtgenote volharde in arrogantie tegenover mijn vaderschap (enkel zij kon de kinderen opvoeden, de kernreden is natuurlijk exuberant onderhoudsgeld, terwijl de wettelijke regeling gewoon 50/50 zou zijn zonder enige vergoeding elk de helft.  Maar, nee hoewel ze er als geëmancipeerde vrouw er altijd op stond minstens evenwaardig te zijn aan mij en ik dat ook apprecieerde, lijkt dat niet meer het geval en wil ze veel breder leven dan onze laatste financieel moeilijke huwelijksjaren.  En ze geloofde die andere man, die advocaat, die haar dat wijsmaakte (samen met de andere vrouwen die ook al goed verdienden aan een echtscheiding).

Op 1 maart 2006 was ik mijn drie kindjes verwachtende  en ik had ribbetjes voor Marieke & Stientje en zelfs bloemkool voor Floris klaargemaakt.  Ik mocht blijven wachten en de volgende morgen vond ik een EENZIJDIG verzoekschrift in mijn bus.  Er stond daar onder andere in dat ik mijn jongste - dat al zindelijk was van de eerste dag bij mij omdat ik ze 's nachts 3 X op het potje zette - verplichtte van op mij te plassen, en werkelijk je grootste nonsens van een bed te verbranden terwijl mijn kinderen er op moesten kijken enzomeer.  Ik werd niet minder dan psychologisch gestoord verklaard, maar ze zagen over het hoofd dat ik mij veiligheidshalve grondig psychologisch had laten testen (mijn intelligentie, zie http://logocom.be/iq is namelijk niet zo heel laag en ik had dat wel al voorzien door de artikels van het burgerlijk wetboek nog eens te overlopen), op dat moment zelfs les gaf aan 152 leerlingen in het VTI (3de graad, dus niet de braafste doetjes maar volgens mij wel de tofste en meest levendige en energierijke jongens), en dat ook de pschologen en de psychiaters furieus zouden zijn dat 'een' advocaat zoiets zomaar eenzijdig kon organiseren.  Toen ook al mijn geburen uit Bellegem en mijn kennissen in hun pen schoten voor verklaringen, werd dit eenzijdig verzoekschrift vernietigd.  Zeer raar maar waar: Zo'n eenzijdig verzoekschrift kan in één dag, ik had liefst 55 dagen nodig om het te vernietigen (zo is het nu eenmaal).  Maar al met al, weten mijn kinderen dit intussen ook, en de schade is zowel zichtbaar bij mijn oudste zoon als bij mijn jongste dochtertje.  Het wordt hen duidelijk dat ze hun papa op bepaalde kritische periodes afgenomen waren, en dat begint wrang te smaken.

Eerlijkheid laat zich niet dwingen, en materieel mag alles kapot gaan.  Kinderen hebben altijd liever een enthousiaste papa die met hen speelt, niet zaagt, niet klaagt en hun gevoelens au serieu neemt.  Want wees nu eens eerlijk: Ken je één volwassene die zich niet herinnert dat zijn gevoelens uit zijn jeugd veel zuiverder, veel eerlijker, veel oprechter waren? Ken je één volwassene die vindt dat hij dommer was toen hij klein was? Die zichzelf in zijn jeugd een papa zou ontnemen die hen zielsgraag ziet en graag met hen speelt? Die zou durven beweren dat een moeder beter dan een papa is, of ook omgekeerd? 

Ja, een kind heeft recht op beiden.  Elk op hun eigen wijze.  En bij voorkeur recht op hun genetische moeder en papa, zodat het niet alleen kan leren wat de goede kenmerken zijn die het van hen mee heeft, maar ook de kenmerken die niet altijd zo leuk kleuren...

Maar wie goed doet, goed ontmoet.  En al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.  Al ging dat ook hier niet... vanzelf!

Vanwege iemand die tegen het wettelijk vermoeden is, wèl bewees dat hij helemaal niet psychisch gestoord is.

Zie ook http://logocom.be/iq.